Min profesjon -og din

Med bleikrosa lerret...

Av og til -ein sjeldan gong- drøymer eg om korleis livet ville framstå for meg om eg hadde ein annan jobb. I går sat eg til dømes og plundra litt med tanken om å omskolere meg til fjelloppsynskvinne. I går ville det vore toppen av lykke. Lomseggen raga mektig ut av skoddedyna som pakka inn dalen vår då eg putra meg nordover i gråljosninga, og eit bleikrosa bakgrunnslerret seig sakte ned bak dei skarpe fjellkonturane rundt meg. Rypebærlyngen gløste varmraudt i kald morgonsol oppover liene, og gyllent haustlauv spegla gullgule klynger i den eirgrøne elva. Ja, fjelloppsyn ville vore bra. Eller..?

Tanken sveipa brått innom kvinsur nordavind med isdropar som nålestikk i kinna, glatte fjellvegar og sleipe stigar rundt fiskevatna. Tjuvfiskarar som må irettesetjast, nedslitte båtar som treng vedlikehald, registrering- og dokumentasjonsarbeid, administrering av uante oppgåver... kanskje fjelloppsyn er meir enn berre flotte turar i vidunderlege fjellområde?

Lomseggen med skjerf.

Sanninga er jo at vi alle sit med alt for lite informasjon om dei ymse yrkesgruppene til at vi kan seie noko om korleis andre har det i sin jobb. Vi verner om det vi sjølve kjenner som viktig, og har lett for å blåse av andre sine oppgåver gjennom arbeidsdagen. Vi stikk saman dei meir eller mindre velfriserte hovuda våre og tiskar om kor merkjeleg andre disponerer tida si på jobb, kor unødvendig det må vera med så mange tilsette på einskilde arbeidsplassar, om kva for jobbar vi ser på som viktige -og mindre viktige. For vår profesjon er jo ein av dei viktigaste uansett, vi er nyskapande og kunnskapsrike, målfokuserte og serviceinnstilte, framtidsretta og underbetalt, vi har det travelt -vi er blant dei som teller, faktisk. 

Før eg fann bibliotekaren i meg, utdanna eg meg som lærar, fekk jobb rett etter endt utdanning og treivst med det. Så vart eg gravid, hekk sjuskete over spybytta seint og tidleg ein heil vinter, før eg vart mamma -noko ein verkeleg kan sjå på som ein jobb som teller! Etter permisjonen vart eg derimot overflødig på arbeidsplassen min, og laut flyttast over i vaksenopplæringa for menneske med psykiske og fysiske utviklingshemmingar. Der vart eg tvinga inn eit dagleg samarbeid med aktivitørar, vernepleiarar, assistentar, arbeidsleiarar og andre lærarar, og opplevde det første året den brattaste læringskurva sidan eg var pattebarn. Eg såg brått dei svake sidene ved lærarutdanninga og dei store avgrensingane ved min eigen profesjon, på same tid som eg såg den retteleg store styrken i dei andre yrkesgruppene sin kunnskap. Vi oppnådde ein gjensidig repsekt for kvarandre, på same tid som vi drog gjensidig nytte av den jobben alle dei andre utførte. For ikkje å snakke om diskusjonane! Ved sida av dei mange høglytte, lattermilde disputtane til Sjef Rita og meg i seinare år, var desse stundene noko av det som har lært meg mest -både om meg sjølv, jobben min, andre sin profesjon og dei personane som var jobben vår.

Min fjelloppsynsdraum...

Når eg no om litt skal senke den tunge bakenden min ned i godstolen på bakrommet med youghurten og fuglefrøa mine i neven, skal eg sende ein ekstra varm tanke til reinhaldar Vigdis, som i går reinsa stolane våre for syltetysøl, inntørka kaffidropar og knekkebrødsmuler. Attpåtil har ho i heile dag svinga seg nynnande att og fram over dei store golvflatene våre med eit maskineri eg ikkje veit namnet på, men som hadde nokre gilde padar roterande under skiva. I tillegg har vaktmeister Stein Kåre tetta kranlekkasjen både på vaskerommet og avlukket vårt, så vi slepp vasspruten i bringa når vi opnar for ein skvett. Kva skulle vi gjort utan dei?

Og fjelloppsyn? -Nja, det kan eg jo drøyme om når eg vil, men eg er styggeleg redd både fisken, fjellet og menneska ville vore dårleg tent med meg i den jobben... Ønskjer deg heller ein strålande dag på jobb, der du er!

Bloggar: Merete
PS: Yrkesstolte skal vi alle vera, mistforstå meg ikkje!