Juleidyll med ein tøtsj av resignasjon

Alle hjerter fryder seg, Eg er så glad kvar julekveld, Glade jul...kravet om lykke trengjer seg på frå alle kantar nå i desse førjulstider. Ikkje nok med at vi skal fylle boksane med 7 slag, ha juleverkstad med barna og lage englar og nissar med Sjel, pynte peparkakelandsbyar som bugnar av nonstop og Eigenart, sjølvsagt i eit julevaska hus som skin av nypussa glas og metall, der eimen av grønsåpe er til å ta og føle på. Jammen skal vi vera lykkelege, happy happy og freue midt opp i alt dette også! Og toppen av lykke for eikvar mor er jo å skape noko saman med barna.

Underteikna har resignert, nær sagt på alle punkt. Ho innfrir ikkje krava. Rundt omkring ho i biblioteket bugnar det av Store norske julebøker, Nisser til jul, Fint til jul, Mitt julehus og Tildas juler meg her og der. Bøkene er fulle av glade og forventningsfulle barn med tindrande augo. Dei har tålmodige og harmoniske vaksenpersonar rundt seg, og dei koooosar seg i lag med formingsaktivitetar av ymist slag. Her finn vi det ypparste av morslykke og idyll som kan rommast mellom to permar. Bloggaren har ikkje lånt ei einaste ei av desse bøkene. Heller ikkje opna dei. Ho har drøymt om dei og vakna badande i sveitte over dei, for ho kjenner på at ho burde. Det hender seg at dei to andre husflidsvise blar og ojar seg over ein særeigen vattnisse eller ein bedårande vakker engel som har treft ein streng i deira kjenslevare sinn. For å sleppe billeg unna ojar ho seg litt med dei, før ho smyg seg inn på bakrommet att utan å ta opp kampen mot denne liksomidyllen. For bileta i bøkene lyg. Ein ser ikkje snørr og tårer over juletrekorger som ikkje går opp. Ein ser ikkje limstiftene som flyg veggimellom. Ein høyrer ikkje høglydt krangling om siste rest av gullpapiret. Og ein ser ikkje såra i sjela etter peparkakefestningar som segnar om.

Det var nok sistnemnde festning som fekk dråpen til å renne over. Den fyrstefødde som var så heldig at han kom inn i livet mitt på eit tidspunkt før resignasjonen tok meg, fekk oppleva mange meir eller mindre koselege stunder saman med mor og limstifta. Dette eine året hadde vi oppdaga ei kjempefin peparkakefestning i ei av desse idylliske bøkene. Opptekne som vi var av riddarar, dragar og Bassets lakriskonfekt, sette vi i gang med godt mot. Mønstra var oppteikna i miniatyrformat slik at vi måtte bruke målestokk og forstørre. Så fekk vi nytta våre matematiske talent i same slengen. Heilt ypparleg, tenkte den ein gong så pedagogisk korrekte mora. Om det var dei matematiske evnene eller formingsdugleiken som slo feil, skal ikkje analyserast nærare, men borga kom ut i umake delar som var nyttelause å få limt saman. Etter ihuga forsøk på å tilpasse veggar, tårn og voldgraver og få liv i stivna karamellisert lim, segna dei siste restane av den stolte borga-to-be i hop. Attende sat ein skuffa og vonbroten gut og gret modige tårer over legoriddarane som vart heimlause i jula. Ei mislykka mor gret sinte tårer og var ein gong for alle ferdig med alt som lukta av peparkakehus. Lakriskonfekten vart redninga, så heretter nøyer vi oss med å dele ei pakke Bassetts og prøver å skape ein idyll kring det.

Ein tanke visare har mor innsett at ho ikkje vil fylle livet med  liksomidyll. Andre som taklar det, får ta seg av desse bøkene og proppe seg med kvalitetstid saman med barna og limstiftene. Eg gjer det my way. Eg har blant anna planlagt å gruse den fyrstefødde i den årlege Scrabbleturneringa vår. Tek du utfordringa, Magnus?

Resignerte Rita