Tårer og smil

Store, seige tårer heng som tunge dropar frå dei vakre, eldfulle augo til porselensblomen i barneavdelinga denne veka. Hoyaen syrgjer like mykje som vakthavande over mangelfullt selskap å rive kjeft med. Slik munnleg aktivitet er sett av for særskilt utvalde, medan straumen av lånarar hovudsakleg blir offer for lettfatteleg konversasjonskunst utan ironiske undertonar. Då storberta midt i veka ikledde seg studentkappa og knalla til storbyen, drog den andre likesinna på seg hula-hula flyssa si og flaug i møte med trekkfuglane som enno ikkje har forstått at sommaren er her. Åleine att sat Hoya og eg med ein halvlunken kaffikopp på deling.

Einsemda tyngjer lukkelegvis ikkje lange stunda i dette huset. Torsdag morgon taut innleverte bøker formeleg ut av sprekken i innleveringskassa vår, som var fylt opp til brestepunktet av utlesen litteratur. Utover dagen fløymde trufaste lånarar på og spreidde liv blant hyllene og varme i hjarta på attgløyma. Ein aldri så liten fryd kitla oppover nakken ved tanken på den kunnskapssugne sjefen som sat bortgøymd på ein vandrarheim i meir sentrumsnære strok, slikka peiken og bladde i fagbøkene sine. Kaffikoppen på bakrommet vart kald, og det gjorde absolutt ingenting.

Fredag morgon stod eit hav av nervøst trippande ungdom på plassen utanfor døra då velkomstskiltet skulle ut i fri luft. Eksamensvarsel på trappa stod for tur, og spenninga låg som ein dirrande vibrasjon i lufta. Utover dagen var det så ymse andlet som dukka opp i døra -somme stråla i lykke over meldinga morgonen hadde kome med, medan andre seig tungt innover golvet i tung gruvsemd over dei neste dagane. I pur lykke over at eigne eksamensdagar definitivt er over -trur eg- kunne eg sjølv heller studere nærare førhistoriske dyr i 3d-versjon, etter at ein sur, kald kaffiskevett frå dagen før var tømt i vasken. Over helga blir det vel selskap og tilhøyrande kjeftriving attåt ein nykokt tår -slik kvardagen er på sitt aller beste!

Retteleg god laurdagsefta!

Selskapselskande bloggar: kvardagskledde Merete