Pingvinar i Sahara

Fredagen er over oss og ei ny veke går mot slutten. I dag har den bakromsvise råda grunnen aleine og fått sola seg i glansen under spotpærene her framme i rampeljoset. Heldigvis kom dei snille naboane våre med eit fat vaflar og Mor Monsen som eg har kosa meg med i einsam majestet heilt utan skråblikk frå dei to andre. Kaffepausene våre nådde eit antiklimaks denne veka da den eine sette fram sherrytomatar til kaffen. Der går grensa! (Men det har vore litt stille og trist etter dykk her i dag, skal innrømme det, sherrytomatar eller ei).

Førre fredag sette eg meg på bussen her i Lom og la ut på reise. Eg trudde turen skulle gå til Vågå. Men det synte seg etterkvart at vi enda opp i æva eller evigheten om du vil, saman med to bortkomne siæle, to forkomne pingvinar i Sahara. Pingvinane var ingen ringare enn Tor Jonsson og Alf Prøysen, to av poetane eg set aller høgast, som på kvar sine måtar så fagre er. Tor, den dystre og bitre, "høyst oppegående sjølmorder" som voks opp her i Lom "med hat bak dimme ruter". Han som "ikkje åtte kjærleik", men som likevel skreiv dei vakraste kjærleiksdikt. Og så Alf da, som eg nesten ikkje kan nemne utan å bli blank i augo og varm om hjartet, den "depressive gledessprederen", denne "jomfru Maria fra Rudshøgda" som han omtalar seg i stykket.

Eg hadde håpa så inderleg at dei skulle få ei lise der i evigheten, at dei skulle få oppleva en smule ro og harmoni i sine plaga sinn, men den gang ei. Dei hadde fått den gåve eller var det straff, å bli udøydelege forfattarar. Dei bar fortsatt med seg ein negativ av eit sjølvbilete frå det jordiske livet som dei tok opp og granska inngåande med jamne mellomrom. Dei sleit fortsatt med depresjonar og einsemd, og båe kjende seg som ofre for den umoglege kjærleiken. Dei følte seg bortkomne, som ein poet i Lom, som ein mann med kvinnesinn på Rudshøgda på 50 talet, kanskje som trassige Tora:



Lennart Lidstöm har laga eit framifrå manus som eg håpar kjem ut i bokform, og poetane vart meisterleg framført og tolka av Øystein Røger og Terje Strømdahl. Dersom du har sansen for det sorgmuntre og føler deg i slektskap med pingvinane i Sahara, bør du ta turen til eit kulturhus eller teater i nærleiken med det fyrste (klikk på dei dansande pingvinane for meir informasjon). Og bøkene finn du jo i biblioteket!

Eg ser meg nøydd til å gje dykk ein liten smakebit her på bloggen også, eg håpar de held ut:

Tor: Hvem kan noe for at man er den man er? Nei, hjertets ønsker er en medfødt plage. Bestandig og uoppnåelig.
Alf: Og forbudt.
Tor: Jaja, ethvert menneskeliv er en forbrytelse og ethvert begjær er en skam. Det er vel slik våre liv går?
Alf: Ja
Tor: Og livet har man bare en gang og det man ikke får da, det får man aldri. Nei, hva annet kan vi gjøre, vi ulykkelige mennesker, enn å prøve å holde ut en dag til - eller la være. Alf, se på meg. Hva ser du?
Alf: En ensom pingvin i Sahara.

Men trass alt det dystre enda forestillinga med eit snev av håp. Dei to pingvinane fann til slutt litt trøyst i kvarandre - og dei fann ut at dei kunne danse. Så klart!



Sorgmunter bloggar: Rita