Røynlege brotstykke frå bakrommet

Onsdagar er dei rolegaste dagane på biblioteket. Da er det såkalla stengt her og berre ytst få utvalde(les: alle som bankar på, i snitt 20 - 30 personar) slepp gjennom nålauget og får audiens hjå oss desse dagane. Men denne særskilde onsdagen eg nå skal berette om, var det for ein gongs skuld stilt og tomt her. Eg sat som eg plar inne på avlukket mitt nedlest i haugar av administrativ art. Haugar som aldri minkar. Med eitt vart eg drege ut av den djupe administrative tankegang min av eit hysterisk latteranfall frå manesjen eller skrankeområdet om du vil, der kollegaen min har festa grepet. Redd som eg er for å gå glipp av alt festleg i verda, spratt eg opp for å sjå kva som var så overmåte morosamt der framme. Etter noko leiting fann eg ei lita vis ei i ein haug med nye kulturfondbøker. Ho sat og vifta med ei kvit unnseleg bok og kunne knapt få ord om anna. "Dette MÅ du lesa! Eg har funne sjelefrenden din. Dette er akkurat som å høyre deg!", mekra ho ispedd ein latter eg ikkje tolka som udelt positiv. Eg vart umiddelbart skeptisk. Eg treiv boka og tusla meg inn på bakrommet der sagmuggen aldri har sett sine bein. På dei 2,5 metrane tenkte eg i mitt urolege sinn at nå hadde hobbypsykolog Byrøygard prøvd å analysere meg att. Nå trudde ho nok at ho forstod meg og hadde funne den heile og fulle sanninga om meg. Og eg må innrømme at eg var spent på kva som venta.

Boka hadde tittelen "Purkene snudde seg - notat" og var skrive av ei viss Kjersti Rorgemoen. Namnet sa meg ingenting. Tittelen var i beste fall ein tanke humoristisk, men ikkje MEG - hihi, bom igjen, Merete, godta eg meg. Baksideteksta fenga litt meir: "Kva skulle eg gjere med alt dette som var mitt? Om ikkje anna ville eg prøve å notere det ned, så sannferdig som råd. Om ikkje anna skulle eg gjera det til tema, som ein uadressert hemn med uklare motiv." Jau da, dette let betre og eg drista meg til å opne boka. I løpet av den fyrste sida måtte eg ta meg sjølv i å knipe ihop lattermuskelen fleire gonger, hobbypsykologen skulle ikkje få den gleda!

Romanen synte seg å vera bygd opp av "røynelege brotstykke og grøtelege promemoria frå livet som Magna Bekk", ei 42 år gamal, einsleg kvinne, sambuar med hunden Sonja, for dei som ikkje alt har tippa det, skrive på klingande nynorsk. Brotstykka handla blant anna om tida hennar som tilsett på bokbussen med den "livsviljuge" bibliotekaren Mørkedal. Om da ho kjøpte seg hus som nærmast tvang ho til å gå på fylla. Om eit parodisk ekteskap som vara i tre månader og om oppveksten hennar på ein grisefarm. Eg kan ikkje seie at eg identifiserer meg med alt dette, og det er ikkje røysta mi, du vesle vise som rår grunnen der framme! Men eg vedgår at det var tidvis morosam lesnad og det var parti her eg meir enn gjerne skulle funne på sjølv som t.d.: "Sjølv om tanken på sjølvmordsalternativet aldri har fått meg til å pugge galgeknutar ...hadde medvitet om at ein kan velja sin død, likevel styrt meg på eit vis".

Måndag denne veka fann eg omtale av boka i Dagbladet. Rorgemoen er debutant, fødd i 1982, frå Vinje i Telemark. Overskrifta i Dagbladet er "Mørk latter og selvironi" og dei trekkjer særleg fram den morosame, sjølvironiske analysa av Magna Bekk og andre sine små liv. Rorgemoen vert vurdert som lovande. "Handling har aldri vore mi sterke side", uttalar Magna sjølv og boka innfrir dette, men eg tykkjer ho er verd å lesa viss du likar mørk humor, sjølvironi og overraskande språksamansetjingar.

I helga skal dei tre vise gløyme både purker og bøker, haugar av alle slag, vaskefiller, store flokar og skummelt rot. Vi skal på Nissebord! Vi gler oss til å treffe att Oline Låven og dei andre låvande nissane som held til på Bergom og håpar vi forlengar livet som ein konsekvens av dette. God helg til alle lovande - og alle oss andre! Og måtte gledene dine bli meir enn "forbigåande smitte frå andre" (fritt etter Magna Bekk)!

Bloggar i bakrommet: Rita