Land of hope and dreams

"Nå er det atter på den årstid da utvandrerne er å se i gatene og skip tilrigges og vassfat gjøres til Amerikareisen. Dette er nå så visst som at gauken kommer til sin tid, og det ene er i grunnen naturens gang som det andre." Aasmund O. Vinje 

Dei var på veg over havet. 31 nordmenn og 2170 passasjerar og mannskap frå England, Frankrike og Irland. Dei reiste med det nye, store skipet, skipet som ikkje kunne synke, det nye luksushotellet som skulle pløye bøljan blå. I horisonten lyste forventninga om kapp med sola som sakte glei ned i havet der vest. I salongen spelte Wallace Henry Hartley og orkesteret hans lystige ragtimetonar. Skipet hadde sett kursen mot the land of hope and dreams.

Historia om det segnomsuste skipet Titanic er kjend for dei fleste. Difor ei kort oppsummering: Titanic var eit britisk passasjerskip som forliste på jomfruturen sin mellom Southampton i England og New York i USA 15.april 1912, da skipet gjekk på eit isfjell og sank. Omlag 1.500  personar omkom, berre 705 overlevde. Dette er ei av dei største og mest kjende katastrofer på havet i fredstid. Omfanget av tragedien og kontrasten mellom luksusen blant dei rike om bord og døden i ishavet har fascinert ettertida. Mange har sett forliset som ein allegori over avslutninga av den «glitrande» epoka som det borgarlege Europa hadde levd i sidan slutten av 1800-talet, og var såleis eit forvarsel om utbrotet av første verdskrig og depresjonstida.

Utan flossa teppe på golva, utan sjampagne i glasa, men mot den same horisonten og med dei same forventningane, hadde den 33 år gamle Knut Skultbakken Moen reist med kone og tre barn 12 år tidlegare. 69 år etter hadde barnebarnet brukt returbilletten som bestefaren aldri brukte, for å finne seg sjølv og dei norske røtene sine. 112 år etter at Knut og den vesle familien hans reiste over havet, i eit lite landsens bibliotek, i eit av dei inste dalføra i Norge, skulle ein av etterkomarane hans ordne ei utstilling om Titanic og utvandringa til the land of hope and dreams, tenkje på at ho var ein liten del av den norske utvandrarhistorien, på slumpetreffa i livet. Eller om det var lagnaden.

Salme ved reisens slutt: Nærmere deg, min Gud. Eller om det var Autumn waltz.

Rita