Fivrel og vettar -og andre vesen

Høgsommaren er over, fellesferien er slutt, nettene er mørkare og doggen strevar til langt på dag for å gje slepp på svalande kvild i lyng og gras. Sjølv kan eg ikkje tru det er sant. Utom den bulkete, gamle glasruta på kontoret i gammelprestgarden trippar slanke japanarar i store hopar og knipsar vilt med ørsmå fotoapparat medan dei kappast om å rekkje eit lynkjapt toalettbesøk i nasjonalparklandsbyen før bussen deira humpar vidare. Fivrela flaksar lykkelege frå blome til blome, før dei breier fargerike vengjer ut i solsteiken, trygt plassert på den fagraste rosa. Varmen steikjer i bakkane, kvitvinen smakar framleis sommar og blomane bognar i velpleia hagar. Meteorologane hevdar at vi får meir varme i dagane som kjem, og fjesfluga surrar irriterande intenst framfor flekkete brilleglas, der dagens bloggar motvillig er plassert på bakrommet. Altså: det er ikkje haust riktig enno! Men sommaren har bydd på mange møte av ymse slag, som i andre rekkje har gjeve inspirasjon til nye utstillingar i biblioteket.

På ein av desse mykje omtala fjellturane eg har tvinga gjennom denne sommaren, møtte eg her om dagen ein triveleg, liten kar som ga meg assosiasjonar til nøkken, tussar, trollkattar og vetter. Stuttvaksen, bustete og sjarmerande sto han så bedageleg og blunka åt meg i lyngen at eg lova meg sjølv å fremje interessa for eventyrlege forteljingar når bøkenes hus atter kalla. Eventyra får dessverre stå i fred alt for ofte i hyllene våre, til fordel for moderne litteratur med faregrike, flotte illustrasjonar. Vi har difor no teke dei fram i ljoset, og både småtrolla og trollkjerringa lokkar innåt seg alle som kjem ruslande inn i barneavdelinga og deler meir enn gjerne desse fantastiske, tradisjonsrike forteljingane med eventyrlystne småfolk. Bøker om mystiske stader, overtru og overnaturlege hendingar ligg også framme for meir vaksne lånarar som let seg rive med av fascinerande historier godt gøymt mellom løyndomsfulle bokpermer. Materialisme og tidsklemmer avstumpar oss og skrumpar evna til å la oss fascinere av uforklarlege syn og hendingar. Då levde dei nok meir i pakt med vetter og hulder gardkjerringene i Lom den gongen dei fryda seg over å setja trolldom på kyrne åt naboen dersom desse mjølka betre enn deira eigne. Siste verset av diktet til Haldis Moren Vesaas, "Voggesong for ein bytting", får avslutte fredagsbloggen med ønskje om ei overnaturleg flott helg:

Bysse bytting stor og stygg
-sjå ikkje såleis på meg.
Eg skal ikkje slå deg, ver du tygg, og ingen skal ta deg frå meg.
Den andre er kvarmanns gull der han er,
men du, du er hata av alle her
så trengst det da visst at eg har deg kjær.
-No trur eg du endeleg sovnar...

(Diktet er henta frå boka "Trollmakter og godvette" av Olav Bø)

Fascinert bloggar: Merete utan rompe